گروه جهاد و مقاومت مشرق - محمد حسن قاسمی پزشک جوان ایرانی مردادماه ۱۳۹۵ در راه دفاع از حرم حضرت زینب (س) به شهادت رسید. خودروی آمبولانس حامل این پزشک مدافع حرم در حین تردد در استان حماه سوریه هدف تیراندازی تروریستهای تکفیری ارتش آزاد و القاعده قرار گرفت که در اثر آن وی به شهادت رسید و گروه دیگری نیز زخمی شدند. دکتر قاسمی نخستین شهید مدافع حرم جامعه پزشکی ایران است.

حالا یکی از همکاران او از جامعه پزشکی با نام پریسا محسن پور، کتابی را بر اساس زندگی این شهید نوشته و با حمایت انتشارات روایت فتح، وارد  بازار کتاب کرده است.

چند معرفی کتاب دیگرهم بخوانیم:

چند دقیقه با کتاب «برای زین‌أب»؛ / ۷۶

سفارش تانک و تفنگ به «محمد بلباسی» + عکس

چند دقیقه با کتاب «از برف تا برف»؛ / ۷۵

شهید زین‌الدین اهل کدام کشور بود؟ +‌ عکس

چند دقیقه با کتاب «یک روز بعد از حیرانی»؛ / ۷۴

شهیدی که برای کار سراغ «آقای قرائتی» رفت + عکس

چند دقیقه با کتاب «فرمانده تخریب»؛ / ۷۳

کشیده‌ فرمانده به گوش جانباز اعصاب و روان + عکس

چند دقیقه با کتاب «ساده‌رنگ»؛ / ۷۲

چه کسی وصیت‌نامه شهید مهدی باکری را بالا پایین کرد؟ + عکس

چند دقیقه با کتاب «فرمانده در سایه»؛ / ۷۱

کدام مترجم مذاکرات مقامات ایرانی را تغییر می‌داد؟ + عکس

چند دقیقه با کتاب «تا ابد با تو می مانم»؛ / ۷۰

خبر «اصغرآقا» را چگونه به «زیبا خانم» دادند؟!

چند دقیقه با کتاب «بلدچی»؛ / ۶۹

شایعه اعزام الاغ‌ها به میدان مین + عکس

چند دقیقه با کتاب «کابوس در بیداری»؛ / ۶۸

اهالی چه کشوری به حجاج ایرانی کمک کردند؟ + عکس

چند دقیقه با کتاب «راهی برای رفتن»؛ / ۶۷

پیام شهیدِ ۱۰ساله برای امام خمینی چه بود؟

چند دقیقه با کتاب «محبوب حبیب»؛ / ۶۶

کت و شلوار «محمود» به چه کسی رسید؟ + عکس

چند دقیقه با کتاب «صباح»؛ / ۶۵

جان دادن پای چتر منورهای عراقی! + عکس

این کتاب سه فصل دارد و در انتهایش تصاویری از شهید قاسمی درج شده است.

کتاب «دلم پرواز می خواهد» اگر چه در گروه کتاب های شهدای مدافع حرم انتشارات روایت فتح است اما تصویر شهید قاسمی بر روی آن دیده نمی شود.

این کتاب ۱۹۲ صفحه ای را با قیمت ۲۱۰۰۰ تومان می شود از کتابفروشی های معتبر خریداری کرد.

در ادامه، بخشی از این کتاب را با هم می خوانیم:

خورده ایم به کمین. آمبولانس را به رگبار بسته اند. مجروحان فاطمی را به زحمت بیرون می آورم و به کناری می کشم، ولی هنوز زخمی های بد حال، پشت آمبولانس واژگون شده مانده اند. جمع شده ایم گوشه ای و پناه گرفته ایم. حال یکی از زخمی ها وخیم است و بدون اکسیژن می میرد. اینجا دیگر وقت درنگ نیست. باید محکم باشم! باید مرد جنگ باشم! باید پاسدار باشم. باید زبرالحدید باشم. همه جا تاریک است و سکوت خرابه های شهر، حتی باصدای نفس های نامنظم ما هم می شکند. مگر می شود همین طور بنشینم و صبر کنم. خیز برمیدارم سمت آمبولانس. بیسیم و اسلحه ام را برمی دارم، نباید بگذارم چیزی از ما دست مسلحان بیفتد. نگاهی به عقب سر می اندازم تا اتصالات اکسیژن زخمی های پشت آمبولانس را بررسی کنم، اما... شهد شهادت گوارای وجودشان! دوان دوان برمی گردم.

باید با بیسیم خبر بدهم. اگر حمله کنند، باید دفاع کنم.

...باید... باید... باید...
فقط چند قدم مانده تا برسم پشت دیوار!

دوباره سکوت سنگین فضا از صدای بی وقفه رگبار می شکند. از ساختمان روبه رو مرا هدف گرفته اند.

و...

انگار بارانی از گلوله است که در یک لحظه شلیک می شود و سمت چپم را می شکافد.

دست و پای چپم تیر خورده است، پهلویم تیر می کشد، سرم می سوزد. میخواهم بایستم، نمی شود! بی هوا با صورت می افتم روی زمین. شیشه عینکم شکسته و به سختی می توانم چشم هایم را باز کنم. حالا دراز کشیده ام کنار پای عظیم و مزار، چند قدم مانده به همان دیواری که پناه گرفته اند. قلبم آرام می زند، آرام تر از همیشه، آرام تر از همه عمر بیست و شش ساله ام. مثل پرنده ای که خودش را در مسیر بادها رها کرده و بال نمی زند، قلبم پر و بال می گیرد. انگار زمان ایستاده است و دارد تقلای مرا در خاک و خون تماشا می کند.
روحم می دود کنار زاینده رود.

شعف و اضطراب و بغض، یکباره هجوم می آورند بر جانم!

شیطنت های من و محمدحسین، کنار زاینده رود، یادم افتاده است؟ میخندم به دنیا... خوابیده ام و گرم شده ام از این همه خونی که راه افتاده است. خون، شتک زده روی لباس آبی رنگ اتاق عملم. کفنی که آرزویش را داشتم به تن دارم. باید نماز عشق بخوانم، دیر می شود!

همان جا که دراز کشیده ام، روی زمین گرم ویرانه های خیابان ده-هفتاد حلب، وضو در خون خود می گیرم. نیت می کنم، سبکبال و آرام: دو رکعت نماز عشق می خوانم، قربة الی الله.

چقدر شبیه رزمنده های دهه شصت شده ام!